یک دیالوگ کوتاه اما قشنگ..

در تمام لحظه هایم تکرار میشوی اما

تکراری نمیشوی....

من: نیلسون برو بازی کن مامانی چرا اینجایی؟؟

نیلسون:( یه ٣٠ ثانیه میره و برمیگرده ) نمیخوام .بیا باهم بازی کنیم

من: عزیزم من کار دارم حالا برو بعد منم میام .یادته بچه ها تو اتاق خودشون با اسباب بازیهاشون بازی میکردن ؟؟

نیلسون: ....................

نیلسون : مامانی جون ،برو یه بچه بخر ،اسمشو بذاریم آرتین، بیاد با من بازی کنه .( اسمشم واسش انتخاب کرده)

من: از کجا بیارم عزیزم ؟ بعد بازی کجا بره؟ چی بخوره ؟

نیلسون: از فروشگاه ،ولی کوچولو باشه مثل دانیل( پسر یکی از دوستام) بعد جوراب کوچولوهای منو بده بهش با کفش کوچولوهام که واسه من کوچک شده ..

و من:،خوب چرا واسش نو نخرم؟؟ گناه داره ؟

نیلسون: نه نه نه ،بعد بیاد تو اتاق من بخوابه اما رو زمین ،بعد واسه من تخت نو بگیر از اون ماشینی ها ،اینارو که کهنه میشه ( دقیقاااااا اسم کهنه رو میاره ) بدیم به اون آخه من بزرگترم من آقا نیلسونم

من: باشه مامانی میرم میگیرم واست

نیلسون: نه مامانی شوخی کردم نمیخوام ،خودم بازی میکنم باشههه

یعنی کاملا ٢٠ دقیقه خودش کاملا سر گرم این دیالوگ کرد و بهش فکر میکرد بعد جواب میداد ،حالا من موندم این اسم و این شخصیت رو و این افکارو از کجا اورده ؟؟

چه جوری این به ذهنش رسیده که اگه یه بچه از خودش کوچیکتر باشه این میتونه بهتر باهاش بازی کنه و این میشه آقای کوچیکه

من که کلا

اما در کل عاشق بچه های کوچولوتره تا بزرگتر ،با بزرگتر از خودش سازگاری نداره .

حالا مدتی هم درگیر این پروسه ی  دندون در آوردن شدیم بازم بد غذا شده کمی هم کم حوصله .